Operatie 4
Operatie 4, ik ben er klaar voor, Eef minder.
Operatie 4 zal niet lang op zich laten wachten. Bij controle in maart 2003 in het ziekenhuis Maastricht krijgen Eef en ik te horen dat datgene wat gemaakt is, goed uit ziet. Met een lachend gezicht zegt de chirurg: “Je krijgt op het gereviseerde gedeelte tientallen jaren garantie.” Maar hierna vertelde hij ook nog (niet lachend) dat de aorta vanaf het middenrif naar beneden, op dit moment 4,5 cm in doorsnede was. De binnenste wand is gescheurd. Dus dit jaar operatie 4. Ben best wel bang dat ik het niet haal. Wat als hij sneller wijder wordt dan we verwachten?
In April ben ik weer begonnen met werken. Wel heb ik nu een 18 uren contract i.p.v. 36 uur. Het gaat redelijk goed. Binnen nu en 2 jaar zou de buikaorta ook nog vernieuwd moeten worden. Dan moet je even zuchten. De operatie is voor hem redelijk te doen en voor mij is hij even zwaar als de vorige.
Het is inmiddels 15 juni. Ik ben gisteren met mijn neefje naar een jubileum congres geweest van STICHTING HARTSVRIENDEN RESCAR. Rescar staat voor RESurch CARdiologie. De stichting bestaat al 20 jaar. 90% van hun inkomsten wordt besteedt aan hartonderzoek in Maastricht. De overige 10% gaat op aan uitnodigingen, postzegels, huur van een pand t.b.v. lezingen zoals vandaag. Koffie, stukje vlaai, etc.etc. Hier weet je dus zeker dat alle geld echt op zijn plaats komt.
Louis met hartproblemen naar het AZM
29 Juni. Een zonnige zondag.
s’ Middags gaat in huize Lemmens de telefoon. Een vriendin van ons aan de lijn. Haar echtgenoot is opgenomen in het AZM. Met fietsen is zijn hart op hol geslagen. Wij gaan zo snel mogelijk naar het ziekenhuis om de kinderen van hun een beetje op te vangen. Zij waren al een poos daar. Tot onze verbazing hadden ze met een of andere vloeistof zijn hartslag weer onder controle gekregen. Wat de oorzaak was zou later onderzocht worden. Men zei dat hij over een uurtje weer mee naar huis kon. Een echo en inspanningstest zou hij over enkele weken pas krijgen. Hij moet het voor nu doen met bètablokkers. Ik vind het maar niks dat je dan naar huis gestuurd wordt. Is dit een voorbeeld van bezuinigingen in de gezondheidszorg? We hebben ‘s avonds samen gebarbecued. Rond een uur of 8 is hij naar bed gegaan. Hij was bek af. De rest van de week is hij moe gebleven. Wij (Eef en ik) maken ons veel zorgen om hem. Hij zal ook wel angsten hebben, net zoals zijn vrouw. Volgen mij kun je zo’n gebeurtenis niet zo maar opzij duwen en doen alsof er niets gebeurt is.
Inmiddels is hij voor onderzoek geweest en bleek dat in mijn en zijn ogen de schade mee viel. Het onderste puntje van het hart pompt niet zo goed. Er zijn geen lekkende hartkleppen of zo. Wel heeft hij een dieet en mag zich niet heeeeeeel veel inspannen. Wel mag hij blijven fietsen, zolang zijn hartslag maar niet boven de 140 slagen per minuut komt. DE MAZZELPIK. Inmiddels is hij ook al met vakantie geweest in Oostenrijk. Alles is goed gegaan.
Zelf ben ik op controle geweest bij mijn cardioloog. Dit alleen voor de bloeddruk in de gaten te houden. Maar ja, zoals men mij kent was deze weer iets te hoog. Als ik hem thuis of op mijn werk meet is hij goed. In september gaan we weer een scan maken en 4 oktober krijg ik de uitslag pas. Het blijft in mijn hoofd tegenstrijdig. Liefst zo snel mogelijk onder het mes. Maar van de andere kant zie je er een beetje tegenop. De dag van de scan gaan we (mijn vrouwtje en ik) voor een dag of 5 naar Friesland. Waar ik heel blij om ben is dat het weer een beetje is af gekoeld.
Vandaag 26 augustus 2003 ga ik verder met de site van RESCAR. Er moet nog veel aan gebeuren. In de 2e week van september ga ik met een gedeeltelijk concept naar het AZM. Hier moet ik nog enkele forto’s maken van het ziekenhuis zelf en zo.
In september is de scan gemaakt en de uitslag op 4 oktober wordt verschoven naar 15 oktober.
De eerste week van oktober begint niet goed. We krijgen telefoon van boven vermelde vrienden. Het jongste zoontje van hun (is ons bekende jongetje, petekind van Eef en dus ook van mij) ligt in het ziekenhuis te Sittard. Na diverse onderzoeken blijkt hij verdomme leukemie te hebben. Hij wordt gelijk door gestuurd naar het AZM. Gelukkig heeft hij een soort dat redelijk te genezen is. Iets van 80%. Als je het mannetje ziet liggen is het een grote klote zooi. Eef en ik worden net nu verkouden. We kunnen voorlopig niet meer op bezoek bij hem i.v.m. besmettingsgevaar. Hij krijgt een dag later gelijk zijn eerste chemokuur. Hun oudste zoon is nu heel belangrijk daar de jongste veel aandacht vraagt. Gelukkig springt een deel van de familie (en wij een beetje) op om de oudste een beetje op te vangen als hij uit school komt en koken ook gelijk bij hun. Een van de ouders is altijd bij de jongste. Het doet verschrikkelijk veel pijn dat we er niet bij mogen door die verkoudheid.
Nu 17 okt. zijn we beide zo goed als, onze verkoudheid kwijt en gaan we maandag a.s. naar het menneke in Maastricht. Ik kan dan gelijk een kaarsje opsteken in de Onze Lieve Vrouwen kerk in Maastricht. Ik vertel hem dat ik ook in het ziekenhuis kom te liggen en hem na mijn operatie 4 zo snel mogelijk kom opzoeken. Dat is dan afgesproken. Het lijkt me voor hem ook fijner als hij weet dat we er dan samen in liggen.
Binnen een paar maanden is de aorta bijna 1 cm gegroeid
De aorta blijkt weer een stuk wijder geworden te zijn. 5,2 cm. Je ziet dat hij er moeite mee heeft en ik ben hem voor en zeg: “dat wordt binnenkort operatie 4, he”. Ja, het liefst wel” zegt hij. Jij bent er wel klaar voor lijkt me. Maar Eef nog niet. Nee, voor haar was het wel weer schrikken in eerste instantie. Op de scan waren ook positieve dingen te zien, nl. mijn nieren functioneren weer allebei. Die ene heeft zich dus hersteld. En de zgn. broek is ook nog in orde. Het stuk wat nu binnenkort vernieuwd moet worden is dat stuk waar alle organen en ruggenwervel aan vast zitten. Het gaat dus via de buik. Hoe ik dit mijn moedertje moet gaan vertellen weet ik nog niet. Vandaag 23 oktober weer een CT-scan. Om 11.00 uur krijg ik telefoon van de secretaresse van prof. Jacobs. Morgen word ik op genomen en dinsdag 28 oktober word ik geopereerd. We blijven optimistisch en zijn nu blij dat het zover is.
Ik ben vandaag ook nog even bij het kleine menneke geweest. Hij is de afgelopen 2 dagen thuis geweest en krijgt vandaag zijn derde chemokuur. Het is toch behoorlijk ingrijpend als je hem hoort en ziet. Je voelt je helemaal machteloos. Je wilt van alles en kunt niets doen.Toen we bij hem aan bed zaten komt er een van de verpleegsters binnen en zegt tegen hem: “oh, wat leuk, is je opa op bezoek gekomen?” Ik kijk in de rondte, maar ze bedoelde mij. Mike lag in een deuk van het lachen. Dit was dus voorlopig het laatste wat ik typ. Een paar weken na de operatie 4 zal ik proberen de site weer verder aan te vullen met de ervaringen die ik op gedaan heb.
Het is iets langer geworden dan een paar weken. Als ik dit bijwerk is het 20 januari 2004.
28 oktober om 8.00 uur begint de operatie 4.
Eef is gedurende de hele dag met mijn zus samen. Ze gaan naar een mijn schoonzus en naar een vriendin van ons en gaan ‘s middags met zijn tweeën de stad in. De dag duurt lang voor hun. Ze wachten op een telefoontje van Maastricht. 18.30 uur belt prof. Jacobs. De operatie 4 is gelukt en ze kunnen om 19.30 uur komen kijken op I.C. Zover als het nu uitziet gaat alles naar wens.
In de loop van de week blijkt echter dat ik slecht lucht krijg en het behoorlijk benauwd heb. Als ze de beademing eruit willen halen (de tube) krijg ik geen lucht. Men plaatst onmiddellijk de tube terug. Men snapt er niets van. Men gaat me opnieuw in de scanner onderzoeken. Nu blijkt dat de luchtpijp dicht wordt gedrukt door een ader die te wijdt is geworden. Er schijnt nog maar een opening te zijn ter dikte van een pennenstreek. Toen ik dit hoorde schijn ik behoorlijk kwaad te zijn geworden. De alarmbel die boven me hing heb ik behoorlijk geslagen. Hij vloog in het rond. Na overleg tussen de longarts en mijn vaatchirurg besluiten ze me voor een paar dagen plat te spuiten en donderdag weer te opereren.