2007
2007 Het jaar dat Bertha (87) komt te overlijden.
22 januari 2007. Het is alweer een poos geleden dat ik wat heb geschreven. Alles verloopt lekker rustig. In november 2006 begon het bij mij te kriebelen. Afgelopen 11 december 25 jaar getrouwd. Eef en ik vieren al nooit zo veel, maar deze keer lijkt het me toch wel de moeite waard. Het heeft even geduurd voor dat Eef er ook zin in kreeg. Een café waar we gezellig met familie en beste vrienden een glaasje drinken en wat Italiaanse hapjes nuttigen. De avond was een succes. Geweldig. ‘s Nachts om 1 uur ging het niet meer, de pijn in mijn rug was niet te harden. Maar wat wil je, om 3 uur hebben we de laatste bezoeker achter gelaten en zijn we naar huis gegaan. Ik plofte in de auto en Eef moest mijn benen in de auto tillen. Thuis gekomen hebben we nog een uur zitten na kletsen. Het was een onvergetelijke avond en de pijn in de rug was het dubbel en dik waard. Wie had 25 jaar geleden kunnen denken dat ik dit mocht mee maken.
Nu denk ik: Op naar het 40 jarig jubileum.
Er is bij vrienden weer een kleine op komst. Ik voorspel dat het weer een jongetje wordt en wil graag aan een Bob de Bouwer slaapkamer beginnen.
Voor dit jaar hebben we met z’n tweeën een vakantie in Italië gepland. Lekker naar de Toscane. Van te voren nog even op controle in Maastricht.
4 april 2007. Er is weer een en ander gebeurd.
Op 10 februari heeft een vriendin van ons op 60 jarige leeftijd een hersenbloeding gekregen. Jeetje, dat is weer schrikken. Ze had een kleine kans te overleven. Ze zal binnenkort wel overgeplaatst worden naar het Ziekenhuis in Sittard of naar een verzorgingstehuis.
Op 26 maart 2007 zijn we voor het eerst bij haar op bezoek mogen gaan. Volgens mij herkende ze ons niet. Na een paar minuten bij haar te zijn geweest kon ik niet meer en ben naar buiten gegaan.Ik heb die nacht erop slecht geslapen en heb Eef gevraagd waar ze de blaadjes en kaarten van mijn periode in het AZM gedaan heeft. Ik was er nu pas klaar voor om al die
dingen nog eens door te kijken.
Mijn moeder heeft last van flinke verzakkingen. Na diverse keren in het ziekenhuis in Sittard te zijn geweest, is besloten dat dat het arme mens nog op 87 jarige leeftijd geopereerd moet worden. Het is een hoopje ellende. Helaas is er geen andere oplossing meer. Maar zoals het nu gaat kan het echt niet, ze vergaat van de pijn. Op hoop van zege dan.
31 maart 2007. Heeft en vriend van ons, samen met zijn zoon de tuin wat veranderd. Ik ben hartstikke blij dat ze dat gedaan hebben, maar het is toch klote om op een tuinstoel erbij te zitten. Een jaar of 5 geleden was dit nog echt een klusje voor me zelf. Het is echt balen om dat soort dingen niet meer te kunnen doen. Ik zal het wel al eens eerder gezegd hebben, het zijn niet de vaten of het hart, maar die verdomde kromme slappe rug.
1 augustus 2007. Inmiddels is mijn moeder geopereerd en het is ook nog redelijk goed gegaan. Haar verzakking is verholpen. Op 9 juni j.l. is ze 88 jaar geworden. Ze herkent ons meestal niet meer. Vorige week vroeg ze aan mijn zus of we haar konden laten bedienen. Haar wens, dus hebben we het die dag laten doen. Tijdens het bedienen voel je je toch behoorlijk klote. Iedereen heeft er vrede mee als ze sterft, maar het is en blijft toch je super moeder. Het lijkt nu echt een mensje van een dag. Ze slaapt 20 uur per dag, eet en drinkt niet veel meer.
Mijn neef heeft onderzoekjes gehad omtrent de erfelijkheid. Zijn eigen vaten zijn nog steeds goed. Volgens de cardioloog is het bij hem nog steeds stabiel.
Het betere nieuws:
Met Mike en familie gaat het nog steeds goed.
De vriendin die de hersenbloeding heeft gehad begint heel langzaam op te krabbelen. Inmiddels is ze in een revalidatiecentrum. Loopt al enkele stapjes achter een rollator.
Bij een nichtje een muurschildering gemaakt: LION KING. Zie voor enkele afbeeldingen de link Muurschilderingen.
En bij vrienden is de tweede kleine geboren. Weer een zoontje. Nu mag ik dat schrijven. Ik heb al die tijd moeten zwijgen over het geslacht. En de kamer van hem is een………………BOB DE BOUWER kamer geworden. Zijn naam is RIK. Die naam past goed bij Lars. Zie voor meer foto’s de link muurschilderingen
20 augustus 2007. We hebben onze vakantie naar Italië geannuleerd. Met mijn moeder gaat het met de dag slechter. Iedere keer als ik bij haar kom, denk ik dat het niet slechter meer kan, dus wel. Ze herkent ons nooit meer, ligt meestal te slapen, en zegt heel soms enkele woordjes. Maar ondanks alles, klaagt ze niet een keer. Ongelooflijk. Ik moet eerlijk bekennen, dat ik met lood in de schoenen naar haar toe ga. Het is gewoon je moeder niet meer en toch doet het verschrikkelijk veel pijn om haar zo te zien liggen. De professionele mensen zeggen dat het een uur kan duren maar ook enkele weken. Met andere woorden, ook zij weten niet hoe lang het mensje nog zo moet liggen. Zij heeft dus wel een verschrikkelijk sterk hart. De enige troost is dat ze geen pijn heeft.
23 september 2007. Gisteren is Bertha (onze moeder) gestorven. Het is en blijft raar. Zo hoopte je iedere dag dat het vrouwtje snel van alle ellende af. Nu ze dan overleden is hoop je weer dat ze er nog was. Het verstand zegt dat het goed is zoals het nu is gegaan.
Maar ons gevoel……….. Ik moet een groot compliment maken aan het verzorgingstehuis waar ze de laatste jaren heeft doorgebracht. Daar heeft ze volgens ons een top verzorging gehad. Ook voor mijn zus, die daar heel wat uurtjes heeft doorgebracht. Ik heb bewondering voor haar, dat ze zelf (samen met een ziekenverzorgster) onze moeder gisterenochtend heeft verzorgd en aangekleed, voordat men haar kwam halen.
Woensdag 26 september wordt ze op haar verzoek op de Lindenheuvel begraven. Een ding weet ik zeker: Er zijn niet veel kinderen die zo’n super moeder hebben of hebben gehad.
Wat een dag is dat toch. Niet alleen de herinneringen aan mijn moeder maar ook die aan alle andere overledenen komen weer boven. Wat duurt het toch lang als je wakker bent van half 6 en dan moet wachten tot 10.30 uur, alvorens de begrafenis begint. De jonge kapelaan heeft een mooie mis gehouden. Het doet je ook heel goed dat je vrienden en college in de kerkdienst ziet zitten of een kaart gestuurd hebben. Bij deze wil ik ze ook bedanken voor hun steun. Wat ik prettig vond is dat we alleen met kinderen en kleinkinderen onze moeder naar het kerkhof hebben gebracht.
“Nou oudje, ik hoop dat je altijd gelijk hebt gehad en daarboven weer bij pap en de rest van je kinderen komt. En dan is het ook tot ziens, we zien je wel weer”.
In de afgelopen nacht slecht geslapen. Nu moest ik aan Eef denken, toen ze na het overlijden van haar moeder zei, dat ze nu geen thuis meer heeft. Het klopt inderdaad. Je hebt nog wel familie en goede vrienden, maar dat is toch weer net even anders dan je ouders.
22 oktober 2007. Sinds kort meerdere contacten met oude klasgenoten van de 6e klas lagere school. Er spelen meerdere mensen met de gedachte om een reünie te organiseren. Het lijkt me echt fun om die mensen weer eens te ontmoeten, maar het zal een klus zijn om ze allemaal te vinden. Als iemand tips heeft om mensen op te sporen dan hoor ik het graag.
Kreeg vandaag een mailtje van de oudste zoon van mijn broer. Er was heugelijk nieuws: Ze krijgen laatst april 2008 een baby. Zo zie je maar weer, de ene maand gaat er een dierbare dood en de andere maand komt er weer een dierbare bij. Mochten ze een muurschildering willen, dan houd ik me natuurlijk aanbevolen. Het is geen must.
24 december 2007. Sinds een week wat meer aan het bewegen. Fietsen en wandelen. Voel me er prima bij. Ik durf nu niet meer te overdrijven, zoals jaren geleden en doe het dagelijks maar niet te fanatiek. Inmiddels ook weer een afspraak gemaakt voor een echo in Maastricht. Dit zal op 2 januari gebeuren en de uitslag krijg ik dan 11 januari. Het zal wel goed zijn allemaal. Ik zal dan ook maar een afspraak maken bij de chirurg. Het is nu 1,5 jaar geleden dat er een scan gemaakt is. Verder gaat alles zijn gangetje.