Kleine ramp met bloedverdunners (3 foto’s)
Druk. druk. druk. De eerste 2 maanden van het jaar waren intensief. Veel gewerkt aan de diverse stambomen waar ik mee bezig ben. Kleine ramp met bloedverdunners.
Dat is een geweldige bezigheid voor de winter. Moet nog steeds enkele familieledenbezoeken. Tijdgebrek!! En nu komt ook nog het visseizoen er weer aan. In de laatste week van januari hebben we al kunnen vissen. Dat is wel heel vroeg voor ons.
In het weekend van 5 en 6 maart is Mike komen logeren en hebben we nieuwe soorten lok en aasvoer gekocht. Deze willen we dan zaterdag 12 maart gaan proberen, want er komt mooi weertje de komende weken. Op zondag 6 maart werd er nog even flink gestoeid. Het ging er deze keer best hard aan toe. Ik heb me toch
een ijsbeentje gekregen!!! Zo’n pijn heb ik nog nooit gehad met wat gestoei!! Maar dat hoort erbij. Een paar dagen wel wat pijn gehad, maar dat was vrij normaal… dacht ik. Op vrijdagavond 11 maart werd de pijn heviger. Spullen voor te vissen toch klaar gezet, nieuwe viskoffer en geweldige visstoel die ik van Eef gekregen heb (dit voor mijn rug te ontzien), om zaterdag ochtend op tijd te kunnen vertrekken. Zaterdagochtend was de pijn zo hevig dat ik Mike heb afgebeld en een afspraak gemaakt bij de huisartsenpost in het ziekenhuis. Mijn zusje heeft me kunnen brengen want lopen en rijden ging niet meer. De dienstdoende arts vertelde me dat ik een scheurtje had in een spier en dat deze dus zwaar gekneusd was?? Rekverband erom heen gedaan en ik moest het been maar een paar dagen hoog houden tot de zwelling weg was. Woensdag zagen we de achterkant van het bovenbeen steeds donkerder (zelfs zwart) worden en hebben we donderdag de huisarts maar laten komen. Deze constateerde dat het om ouder bloed ging. Waarschijnlijk van die spierscheuring. Voor alle zekerheid moesten we maar een echo laten maken van de beschadigde spier. In de omliggende ziekenhuizen konden we pas over 2 weken terecht?? Dat is toch eigenlijk absurd!!! De zorgverzekeraar heeft gezocht naar een plaats waar we sneller terecht konden. Inmiddels is het blauw op het been al een stuk lichter geworden.
Vandaag zijn we naar het Diagnostisch Centrum Maastricht geweest. Dat is mooi. Je krijgt gelijk de uitslag mee, maar deze was niet zo mooi. In de vastus lateralis(een spier aan de zijkant van het dijbeen met de aanhechting op de knie en is medeverantwoordelijk voor het strekken en buigen van het been) zit een gat van 10 cm lang en 3 cm breed.
Zo’n groot gat had men nog nooit gezien. Dit wordt weken zo niet maanden lang rust houden. Been niet meer belasten tot de pijn weg is. Zo kan ik wel mijn schouderspieren eens goed trainen (met krukken lopen… nou ja lopen???). Dit moet dus een waarschuwing zijn voor alle mensen die bloedverdunners slikken!
We zijn wel met veel pijn en gehannes naar het AZM geweest voor een scan en echo geweest. Dit moesten we wel laten door gaan omdat we anders weer heel lang moesten wachten voor een nieuwe afspraak. Op de achterbank in de auto ging het wel redelijk. Zolang ik dat been maar niet hoef te buigen. Eef heeft me in een rolstoel kunnen rond rijden. De uitslagen waren gelukkig goed.
Helaas kan ik het beloofde familiebezoek in Maastricht en Beek nog niet na komen. Eerst maar even opknappen….. nou ja even???????
Het thuis hangen is verschrikkelijk. De tijd gaat langzaam. De dagen dat Eef thuis is heeft ze uiteraard veel te doen. Gelukkig komt af en toe iemand binnen waaien. Mike komt met zeer grote regelmaat. 1 tot 2 keer per week en blijft in de weekenden vaker slapen dan voor heen. Dit vinden Eef en ik natuurlijk altijd gezellig. We hebben Eef alleen moeten beloven dat we NOOIT meer stoeien.